ای آشیانه من، ای که از آب و گل توست جان من و تن من، در تو من آواره نخواهم بود،

در دامان مهربان تو آرام خواهم شد،

در کنار تو پریشانی و غربت و بیگانگی را از یاد خواهم برد.
نمی دانی که چه نیازی به گم شدن دارم،

به نیست شدن دارم،

دوست دارم در پیچ و خم دشت های ناپیدای تو گم شوم،

در عمق دریاهای اسرار آمیز تو غرق شوم،

در قلب صحراهای خیال انگیز تو محو شوم،

دردهای کهنه ام را در زیر آسمان تو به فریاد سر دهم، از درونم بیرون ریزم.
عقده های بی رحم گریه را که حلقومم در

چنگالهایشان اسیر است و به خفقانم آورده است،

در دامان نوازشهای عزیز تو بگشایم،

 اشک های بی تابم را که عمری در پس پرده ی سیاه غرور زندانی بودند

در کف دستهای خوب تو رها سازم.
ای که هوای من شده ای، دم زدن در تو حیات من است،

ای که در گذرگاه عمر تو را یافته ام،

تو مرا می سازی و من تورا می سازم،

تو مرا می سرایی و من تو را می سرایم،

تو مرا می تراشی و من تو را می تراشم،

تو مرا می نگاری و من تو را می نگارم..
من لب هایم را بر حلقوم تو خواهم نهاد

و خود را در تو خواهم دمید تا حیاتت بخشم.

 ای روح من کالبدت را سراغ کن!

لب هایت را بر حلقوم من نه،

خود را در من بدم تا حیاتم بخشی،

 که ما کالبد یکدیگریم، که ما روح یکدیگریم،

که ما تمام جمعیت جهانیم، که ماهمه ایم،

که ما همدیگریم، که ما جایگاهمان زمین نیست،

که مادر این ملک غریبیم، بی کسیم،

تنهاییم، بیگانه ایم....
معلم شهید دکترعلی شریعتی..