اُ (و) یک پیشنهاد

  به پارسی

روز کورش بزرگ، بنیاد گذار ایران بز‌رگ:

هفتم آبان سال 1199 ایرانی برابر با 29 اکتبر سال 539 پیش از زایش (میلاد) یا 2548 سال پیش در چنین روزی، کورش بزرگ پس از گشودن دروازه‌ی شهر بابل، اندر آن شهر گران اُ باشکوه اُ بسیار کهن شد.

یاد‌آوری می‌شود اکنون در سال 3748 ایرانی برابر با 1389 خورشیدی هستیم.

مردم بابل گمان می‌کردند که اکنون با چپاول، کشتار اُ دست درازی به جان، دارایی اُ زنانشان روبرو خواهند شد اُ سپس فرمانروایی زورگو اُ ستمگر بر آنان شهریاری خواهد کرد، پَن (لیکن) کورش بزرگ اُ سربازانش نه تنها چنین نکردند اُنکه (بلکه) او فرمان آزادی اُ برابری برای همه‌ی توده‌ها را داد اُ آن را بر روی پلمه‌ی (لوح) استوانه‌ای جاودان کرد. فرمانی که در سال 1971 زایشی (میلادی) از سوی سازمان هَمیو پاترمان (سازمان ملل متحد) همچون نخستین بیله‌ی (منشور) آزادی مردم در جهان شناخته شد.

کورش بزرگ پیرو آیین زرتشت بود پَن (لیکن) به خدای بابلیان ارج نهاد اُ به زیگورات مردوک رفت اُ در همان پرستشگاه تاج گذاری کرد. با این کار هم آزادی اندیشه، باور اُ کیش را گرامی داشت اُ هم سازش (صلح) اُ دوستی خود را به بابلیان نشان داد.

نکته‌های برجسته‌ی بیله‌ی (منشور) کورش بزرگ:

آزادی همه‌ی زندانیان یهودی اُ آزادی اندیشه، باور اُ کیش در شاهنشاهی (امپراتوری) او.

آزادی همه‌ی برده‌ها. کورش بزرگ هاتا (حتا) در جنگ‌های خود هرگز برده یا دستگیر جنگی نمی‌گرفت.

برابری برای همه از هر نژاد اُ تیره اُ گُن (جنس)، چه زن چه مرد، در همه‌ی زمینه‌های چپیره‌ای (اجتماعی) در شاهنشاهی (امپراتوری) او.

  سخنی درباره‌ی کورش بزرگ بنیاد گذار شاهنشاهی (امپراتوری) ایران بز‌رگ:

کورش بزرگ، کشورهای شکست خورده را وادار به فرمان برداری نمی کرد. آنان می توانستند فرمانروای خود را خود برگزینند، که نام آن شَهرَپ بود. واژه‌ی ساتراپ، یونانی شده‌ی واژه‌ی شَهرَپ‌ پارسی است.

در شاهنشاهی ایران بزرگ، شَهرَپ‌ها دارای آزادی گزینش بودند، که امروزه نمونه‌ی آن را در هَمیوستان‌های آمریکا (ایالات متحده آمریکا) یا فدرال آلمان می‌بینیم.

 هوشمندی کورش بزرگ برآیند آمیختگی دو تیره‌‌ی بزرگ آریایی، پارس اُ ماد {ماد =  آذریان اُ کُردان} بود. آمیختگی این دو تیره ایران بزرگ را ساخت، کورش بزرگ را پدید آورد اُ در کارنامه‌ی جهان شگفتی آفرید. این آمیختگی پارس اُ ماد یا پارس اُ آذری اُ کُرد اُ همچنین دیگر تیره‌های ایرانی هرگز جدا شدنی نیست اُ یک پارچگی این بوم را در پناه خود دارد.

پیشنهاد برای روز پاترمی (ملی) یا روز ایران؟

در همه‌ی جهان، مردم هر کشوری روز بنیاد کشورشان یا روز خودسری (استقلال) کشورشان را روز پاترمی (ملی) آن کشور می‌نامند اُ آن روز را جشن می‌گیرند.

شوربختانه ما ایرانیان هرگز روز پاترمی (ملی) نداشته‌ایم اُ شاید هیچگاه هم به روز پاترمی (ملی) نمی‌اندیشیم. چرای آن بیشتر به گذشته‌ی دور بر‌می‌گردد، که با کم رنگ کردن میهن پرستی اُ جایگزین کردن ارزشها با پی‌ورزی‌ها (تعصبات) اُ یاوه‌ها (خرافات) همراه بود.

پیشنهاد این است که، کورش بزرگ بنیاد گذار این کشور بود، از این روی سنجیده است که فراکان (مبداً) پدید آمدن ایران را که هم‌زمان با تاج گذاری او در 2548 سال پیش است را روز پاترمی (ملی) ایران دانست. پس می‌توان این روز را هم روز کورش بزرگ اُ هم روز پاترمی (ملی) ایران نام گذاری کرد.

جا دارد گفته شود که جشنهای 2500 ساله به گونه‌ای همان جشن پاترمی (ملی) ایران بود.

در پایان:

بیاید زین پس کوروش بزرگ را پدر ایران بنامیم. بیاید آرامگاه او را نماد ایران بدانیم. چهره او را در کنار درفش ایران همه جا بر افرازیم. بیاید کورش را نماد آزادی خواهی اُ مردم‌سالاری جهان بنامیم.

روانش شاد اُ روز کورش بزرگ بر همگی فرخنده باد.