سرمای طاقت فرسایی بود. سوز سرما تا مغز استخوانم نفوذ میکرد اما راهی برای بازگشت نداشتم باید مسیری که فقط ردی از پاهایم گواه بر گذشتن از این سراب بود را طی می کردم.

وقتی سرخی گونه هایم را حس کردم یاد اولین نگاهش افتادم زیر نگاهش قلبم در حال ذوب شدن بود.قلبی که مالامال از محبت او بود حس کرد که که چه غوغایی در درونم ایجاد کرده و ارام نگاهش را ازمن گرفت.

اما الان گذر از سرمابا سختی های فراوانش شیرین تر از نگاه اوست. ادامه دارد