نیمه شب آواره و بی حس و حال
در سرم سودای جامی بی زبان
پرسه ای آغاز کردیم در خیال
دل به یاد آورد ایام وصال
از جدایی یک دو سالی میگذشت
یک دو سال از عمر رفت و برنگشت
دل به یاد آورد اول بار را،خاطرات اولین دیداررا
آن نظر بازی، آن اسرار را، آن دو چشم مست آهووار را
همچو رازی مبهم و سربسته بود
چون من ا زتکرار، او هم خسته بود
آمد و هم آشیان شد با من ، او
همنشین و همزبان شد با من، او
خسته جان بودم که جان شد با من، او
ناتوان بودم، توان شد با من، او
دامنش شد خوابگاه خستگی
اینچنین آغاز شد دلبستگی
وای از آن شب زنده داری تا سحر
وای از آن عمری که با او شد بسر
مست او بودم، زدنیا بی خبر
دم به دم این عشق میشد بیشتر
آمد و در خلوتم دمساز شد
گفتگو ها بین ما آغاز شد
گفتمش در عشق، پابرجاست دل
گرگشایی چشم دل، زیباست دل
گر تو زورق بان شوی، دریاست دل
بی تو شام بی فرداست ، دل
دل زعشق روی تو حیران شده
در پی عشق تو، سرگردان شده
گفت: در عشقت وفادارم، بدان
من تو را بس دوست میدارم، بدان
شوق وصلت را بسر دارم، بدان
چون تویی مخمور،‌خمارم بدان
با تو شادی میشود غمهای من
با تو زیبا می شود فردای من
گفتمش عشقت به دل افزون شده
دل زجادوی رخت، افسون شده
جز تو هر یادی به دل مدفون شده
عالم از زیباییت مجنون شده
بر لبم بگذاشت لب، یعنی خاموش
طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش
در سرم جز عشق او، سودا نبود
بهر کس جز او در این دل جا نبود
دیده جز بر روی او بینا نبود
همچو عشق من، هیچ گل زیبا نبود
خوبی او شهره آفاق بود
در نجابت، در نکوهی طاق بود
روزگار اما وفا با ما نداشت
طاقت خوشبختی ما را نداشت
پیش پای عشق ما، سنگی گذاشت
بی گمان از مرگ ما، پروا نداشت
آخر این قصه هجران بود و بس
حسرت و رنج فراوان بود و بس
یار ما را از جدایی غم نبود
در غمش مجنون عاشق کم نبود
برسر پیمان خود محکم نبود
سهم من از عشق جز ماتم نبود
با من دیوانه پیمان ساده بست
ساده هم آن عهد و پیمان را شکست
بی خبر پیمان یاری را گسست
این خبر ناگاه پشتم را شکست
آن کبوتر عاقبت از بند رست
رفت و با دلداری دیگر عهد بست
با که گویم اینکه همخون من است
خصم جان و تشنه خون من است
بخت بدبین وصل او قسمت نشد
این گدا، مشمول آن رحمت نشد
آن طلا حاصل به این قیمت نشد
عاشقان را خوشدلی، تقدیر نیست
با چنین تقدیر بد، تدبیر نیست
از غمش با دود و دم همدم شدم
باده نوش غصه او، من شدم
مست و مخمور و خراب از غم شدم
ذره ذره آب گشتم، کم شدم
آخر، آتش زد دل دیوانه را
سوخت بی پروا، پر پروانه را
عشق من، از من گذشتی، خوش گذر
بعد از این حتی تو اسمم را نبر
خاطراتم را تو بیرون کن زسر
دیشب از کف رفت،‌فردا را نگر
آخر این یکبار از من بشنو پند
بر من و بر روزگارم دل مبند
عاشقی را دیر فهمیدی، چه سود؟
عشق دیرین گسسته تار و پود
گرچه آب رفته بازآیدبه رود
ماهی بیچاره اما مرده بود
بعد از این هم آشیانت، هرکس است
باش با او، یاد تو ما را بس است