ای پادشه خوبان داد از غم تنهائی    

 دل بی تو بجان آمد وقت است که باز آئی

ای درد توام درمان در بستر ناکامی 

 وی یاد توام مونس در گو شه تنها ئی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد    

 کز دست نخوا هد شد پا یان شکیبائی

دائم گل این بستان شاداب نمیماند  

 د ر یا ب ضعیفان ر ا در و قت تو ا نا ئی