دهلیزی لاینقطع در میانِ دو دیوار،  

و خلوتی      

که به‌سنگینی چون پیری عصاکش      

از دهلیزِ سکوت            

می‌گذرد.         

و آن‌گاه      

آفتاب      

و سایه‌یی مُنکسر،      

نگران و      

مُنکسر.         

خانه‌ها      

خانه خانه‌ها.      

مردمی،      

و فریادی از فراز:      

ــ شهرِ شطرنجی!       

شهرِ شطرنجی!   

دو دیوار و دهلیزِ سکوت.  

و آن‌گاه      

سایه‌یی که از زوالِ آفتاب دم‌می‌زند.    

مردمی، و فریادی از اعماق:   

ــ مهره نیستیم!      

ما مهره نیستیم!