درود بــــر پادشاهـــــم کـــوروش بــــزرگ
خدایا ! تو در آن بالا بر قله بلند الوهیتت ، تنها چه می کنی ؟ ابدیت را بی نیازمندی ، بی چشم به راهی ، بی امید چگونه به پایان خواهی برد؟ ای که همه هستی از تو است ، تو خود برای که هستی؟ چگونه هستی و نمی پرستی؟ چگونه نمی دانی عبودیت از معبود بودن بهتر است؟ نمی دانی که ما از تو خوشبخت تریم؟ ای خدای بزرگ ! تو که بر هر کاری توانائی چرا کسی را برای آنکه بدو عشق ورزی ، بپرستی ، بر دامنش به نیاز چنگ زنی ، غرورت را بر قامتش بشکنی ، برایش باشی ، نمی آفرینی؟ چرا چنین نمی کنی ؟ مگر غرورها را برای آن نمی پروریم تا بر سر راه مسافری که چشم به راه آمدنش هستیم قربانی کنیم ؟ خدایا تو از چشم به راه کسی بودن نیز محرومی ؟ ! (گفتگوهای تنهایی ، ص 818 )
نوشته شده در سه شنبه 91/2/26ساعت
8:15 عصر توسط سامــــــان نظرات ( ) |
