یک قسمت از کتاب

صبح سحر ، مجبور شدم بروم راه آهن دنبال پری سیما که امتحان های ترم آخرش را داده و همه ی جل وپلاسش را هم بار کرده و با خودش آورده بود.

این بود که نمی شد ازش بخواهی خودش ماشین بگیرد وبیاید خانه ، چون شبش تا دیروقت بیدار بوده ام و داشته ام قسمت بیست ودوم کافه پیانو را می نوشتم ام و تازه ساعت سه ونیم صبح آمده ام بالا و کنار گل گیسو و خزیده ام زیر لحاف که از وقتی مادرش نیست می آید روی تخت ما و کنار من می خوابد.و حالا چطور ساعت پنج ونیم دوباره بیدار بشوم و بروم دنبالش و تازه آن همه بار وبنه را هم بگیرم کولم و بکشانم تا خانه. در حالی که چشم هایم از زور خستگی باز نمی شود و سرخ شده مثل یک کاسه ی خون . که اگر ببندم ، خودش دلش به حالم خواهد سوخت که چرا آن وقت صبح مرا کشانده راه آهن.

همه ی چیزی که بار زده و آورده بود، خلاصه می شد توی سه چهار ساک و یک چمدان . اما مثل اینکه داده باشند توی همه شان سرب ریخته باشند. چون انقدر سنگین بود که مجبور شدم چرت دم صبح یکی از این باربرها را که بلدند چه طور ایستاده بخوابند ، پاره کنم. تا بار وبنه ی پری سیما را برای مان تا نزدیک پارکینگ ایستگاه راه آهن هم که شده برساند.

توی ماشین همین که یکی دو کیلو متر ی از راه آهن دور شدیم ، پری سیما گفت از این که دوباره برگشته است توی این شهر که جمعه های سنگینی دارد- طوری که آدم دلش می خواهد بمیرد – غصه اش گرفته. و هر طوری شده توی امتحان دکترا هم قبول خواهد شد و دوباره بر خواهد گشت تهران . که بهش گفتم برای ما هم بهتر است . کمتر، از دست خرده فرمایش هایش به ستوه خواهیم آمد و گل گیسو هم مجبور نیست پاهایش را مرتب کرم بمالد.

تعجب کرد . پرسید : چه ربطی داره به کرم؟

برایش گفتم دفعه ی پیش که او آمده بوده، روی کاناپانه نشسته بوده و داشته به کف پاهایش کرم می مالیده و همین طور هم محو کانال مد شده بوده، گل گیسو تیوب کرم را برداشته و شروع کرده به مالیدن کرم به تخت پاهایش. و وقتی که من بهش گفته ام این کارها را از مامانت یاد نگیر ، تو پوستت خداد چرب است و هنوز باید یک چیزی به شان بمالی که اگر بتواند چربی اش را بگیرد برگشته و بیخ گوشم گفته کرم نمی مالد تا پوست پایش خشک نشود و ترک نخورد . بلکه اینکار را می کند تا مثل مامانی بهانه داشته باشدکه هی به دیگران بگوید من پاهامو کرم زدم . لطفاً تلفنو بده به من . لطفاً اون سوهان ناخونو از روکمد آینه ی اتاقم بیار...لطفاً یه لیوان شیر برام بریز بیار . و از این قبیل خرده فرمایش ها که هیچ وقت تمامی ندارد!

سر صبحی و با وجود این که هر دوی مان خسته بودیم و به زور چشم های مان را باز نگه می داشیم ، حسابی خندیدیم. پری سیما گفت: ای بدجنس . حسابشو دارم.

و من گفتم : خیلی حکیمانه بود برداشت بچه . به عقل منم نرسیده بود چه حقه ای داری سوار می کنی با کرم مالیدن به پاهات ....ده سال آزگار چه خر حمالی ها که ازم نکشیدی با همین حقه!